Sokak çocuğu Şiiri - Oğuz Tug

Küçücüktü elleri sokaklarda büyürdü
Kaldırım taşlarını yastık yapıp uyurdu
Çığlığını; yalnızca sağırlara duyurdu

Kalabalık içinde acıyanı pek çoktu
Karnı ne kadar açsa, gözü o kadar toktu
Karanlıklardan değil, en çok insandan korktu
Güneş doğsa ne olur, gölgesi bile yoktu

Yağmurlar altında ıslanırdı
Üşüdü mü tek dostu duvara yaslanırdı.

Yoktu onun sıcak bir yuvası
Çöp tenekesi sofrası, güneşi ise sokak lambası

Uzanmayınca bir el boşluklara sarıldı
Kimselere küsmedi tek kendine darıldı
Yüzü sarardı soldu yaşamaktan yoruldu
Su testisi su yolunda kırıldı