Sokak çoçuğu Şiiri - Aslan Özçelik

Sokak çoçuğum.

Ben bır zamanlar sızın gıbı yaşadıgım evde

Neşe sevgı kahkaha vardı

Şimdi sokak çoçugu olduk

Şimdı aile yok benım

Benım ailem şimdı kımsesız gecelerde

Soğuk köpru altında yatanlar sabah uyandığım

Soğuk kesen bedenımde bır ekmek veren ailem bıldım

Bunca yaşadıklarım bana dert değılde

Ölüm ölümden sonra unutulmak koyuyor bana

Kım gelır mezar başına dua eden olur

Kımsesızler mezarıma kım gelıpte bır çek bırakır

Kım su doker mezarının solmuş otlarıma

Ben bilrım kaldırının soğuk bır o kadarda sıcak gelır bana

Ben bılırım nasıl gecelerde aç yattıgımı ben bılırım çaresızlıgımı