Sokak Çocuğu Şiiri - Özgür Bebek

Kader çizgisi solmuş, gariban, boynu bükük

Üzeri sağdan soldan, perişan, yırtık sökük

Sokaklar dostu onun yoktur başka kimsesi

Dostlarında yankılandı huzur veren ney sesi

Baktı huzur kaynağı ilerdeki yapıdan

Yürüdü o yöne doğru giriverdi kapıdan

Titriyordu durmadan gördüklerine şaşkın

Hissettiği tuhaf şey marufiyetiydi aşkın

Sessizce izliyordu gülümsüyordu bazen

Nura kanatlanıp dönüyorken semazen

Oda döndü tutarak sırtındaki kocuğu

Unuttu dertlerini küçük sokak çocuğu

Omzuna dokundu tebessümle bir dede

Sordu kiminle geldin senin ailen nerede

Kurak göz çukurları nemlenmeye başladı

Kaşlarını çatarak kaderini taşladı

Yok dedi benim dede ne anam nede babam

Bu yalancı dünyada dimdik durmaktır çabam

Yaşlı adam gel dedi bizler bakarız sana

Olmaya çalışırız hem baba hem de ana

Semazenler çocuğu himayesine aldı

Geçirdiği kötü günler artık mazide kaldı

Yıllar geçti aradan hayrı verdi yaradan

Çetrefilli bir kader ak’a döndü karadan…

Özgür Bebek
Sakarya 2007