sokak-cocugu Şiiri - Tutku Akter

Olmadı olamadı hiç annesinin şefkatli elleri ona sabahları günaydın diyen
Boğazından geçen ilk lokma gözünü açtığı zaman değildi
O seçmedi ellerini soğuk kış akşamlarında
Bir çıkmaz sokakta yaktığı ateşte ısıtmayı
Yattığı yerin kuş tüyü yatak olmasını hiç arzulamadı, arzulayamadı....
en son ne zamandı
hangi bahardı kim bilir
uçurtmasını gökyüzüne bırakıp da
kendi özgürlüğünü seyre dalışı
güneşin afacan ışıklarına rağmen...
derdi olmadı hiç eskiyen oyuncağı
yada tekeri patlayan bisikleti
Derdi olmadı olamadı
çünkü o bunlara hiç...........
yaşamına dair yüzündeki izler
ya da kirli elleriydi onu anlatan............
kim bilir ne zaman nerede doğmuştu
ve kim bilir kim bilirdi onu...
o belki de bir caddede yürürken varlığına bile aldırmadığımız
sıkışan trafikte canla başla bize mendil satmaya çalışan
o belki de sahilde oturduğumuz bankların ev sahibi
kendi gibi unutulmuş o yavru köpeği kucağında sıkıca tutan
o belki de çocuğunu okula götüren anneyi
bir köşebaşında gıptayla izleyen
o belki de.......
o belki.........
o............
o bir sokak çocuğu.....