Sokak Çocuğu Şiiri - Bayram Mirik

Yürüyorum karanlık bir yolda
Gecede yürüyor, yağmurda benimle aynı vakarla
Etraf sessiz kimsecikler yok bu yollarda
İnsanın içine korku düşercesine sanki ıssız bir ada

Bir an bakışlarım dondu, dona kaldım orada
Ipıssız bir yol sessiz ve sakindi güya
Yavaş yavaş yaklaştım neresiydi ki bura
Hayvan dahi yaşar mıydı ki acep burada

Üşüyordu, her halinden belli sessiz sessiz titriyordu
Bir kor düştü içime cız diye bir ses duyuluyordu
— hey çocuk dedim ne yapıyorsun, o susuyordu
Her tarafı buzdu sanki için için üşüyordu

Adın ne senin yavrum, söylesene bana
Adım hakan amca, ama “sokak çocuğu” diyorlar bana
Ben kime ne yaptım ne olur anlatsana beni bu duruma koyana mı ayı, yoksa bana mı ha!

Dedi daha küçüktüm, çocuk yuvalarında açtım gözlerimi
Anam yoktu yanımda. Baba hayalleri kapladı düşlerimi
Bir sıcak kucağa, bir dilim sevgiye açtım ümitlerimi
Beni soran olmadı, duyan olmadı hiç serzenişlerimi

Ben ”sokak çocuğuyum” amca hiç evim olmadı
Annem babam yoktu benim soran olmadı
Binlerce insan gördüm haykırdım duyan olmadı
Sevgi istedim ben sadece inan veren olmadı

Bu nasıl dünya be amca, anlaşılmazlıklarla dolu
Biri iterken biri bakıyor, haykırmak zor mu?
İnsan mı karşısındaki belli değil ot mu?
Ne olduğu belirsiz bir dünya sen hiç insafın yok mu?

Ben “sokak çocuğuyum” amca hiç evim olmadı
Annem, babam yoktu benim soran olmadı
Binlerce insan gördüm, haykırdım duyan olmadı
Sevgi istedim ben sadece inan veren olmadı.