Sokak Çocuğu Şiiri - Recep Arar

Bir çığlık sesiki ta arşa dayanıyordu,
Yarab! Duyan yok beni senden başka diyordu,
Gözlerden akan yaşlar sel olmuş silinmiyordu,
İniltiler ağızdan değil, ta yürekten geliyordu,

Aradım bu feryadı sokaklardan geçerek,
Kendime yol buldum, ayağımla karı biçerek,
Karanlığın sonsuzluğunda, aydınlığı seçerek,
Feryada ulaştım, kendine uzanacak el bekliyordu.

Yırtık kazak ve çıplak ayakla yerde oturuyordu,
Elleri çatlak, saçlar dağınık, nefesiyle ısınıyordu,
Tüm Izdıraplara rağmen, gözlerinin içi gülüyordu,
Küçücük yaşına rağmen, hayatta kalmaya çalışıyordu.

Halini sormaktan utandım, dilim dolandı,
Anlatınca yaşadıklarını yüreğim dağlandı,
Gündüzler gece oldu, aydınlık yollar kapandı,
Mevsimler hangisi, onda ki hayatta bilinmiyordu.

Kim bilir kaç gece kaç gündüz geçti bu halde,
Daha kaç yavrucak var? Bilinmez nasıl nerde,
Ey kimsesizler kimsesi, SEN (CC) varsın her yerde,
Tüm kapılar kapanmış, medet SEN’den yalvarıyordu.

Recep der, gelin bu feryatlara kulak verelim,
Yarın çok geç olmadan, gözyaşlarını silelim,
Umutlar tükenmeden, umuda döndürelim,
Yalvarırcasına bu ızdırabın,bitmesini istiyordu.