Sokak çocuğu Şiiri - Sezai Efiloğlu

Hasıraltı edilmiş namus iffet,
İnsanları sarmış bir bela illet.
Ne sevgi bilirim nede bir nefret.
Bilmem nasıl geldim yalan dünyaya.

Duydum ki şehvetin adı aşk olmuş.
O,aşkla şehvetle beni doğurmuş.
Doğurmuş da almış sokağa koymuş,
Öğrendim ben nasıl geldim dünyaya.

Bir çocuk düşünün anası yoktur.
Bir çocuk düşünün babası yoktur.
Sanmayın ki gam-ı tasası yoktur,
İstemedim amma geldim dünyaya.

Doğurup atmışlar beni avluya,
Bulanlar sarmışlar beni havluya.
Bunlar ana-baba insandır güya.
İstedilerde ben geldim dünyaya.

Çocuk yuvasında gözümü açtım,
Büyüdüm, serpildim yuvadan kaçtım.
Sonunda ben bu sokaklara düştüm,
Ben bu sokaklarda doğdun be dünya.

Nasıl denir bilmem anaya ANA!
Nasıl ANA denir bana kıyana,
Hayvan atmaz yavrusunu yabana,
Ben atıldım sokaklara be dünya.

Bayram gelir öpülürmüş eller,
YAVRUM! derken bal akıyormuş diller.
Bayram yerine dönermiş gönüller,
Bayram değil hüsran yaşadım dünya.

Analık nasıl,nası bir duygu?
Ana kucağında sıcacık uyku.
Seninkisi,öylesine bir öykü,
Deyipte gülerler be yalan dünya.

Öylesineydi sözlerim, aldırmam.
Analara ölürüm laf kondurmam.
Ömür boyu bu ateşi söndürmem,
ANAM demeye hasretim be dünya.

Analara sonsuz saygı ve hürmet,
Ayakları altındaymış bak! Cennet.
Ana-babaya hizmet der MUHAMMED,
Kime hürmet -hizmet edeyim dünya?

2000