Sokak Çocuğu Şiiri - İrfan Bakırcı

adım abdullah.
koca bir şehrin tenha bir semtinde,
yedi katlı bir apartmanın zemin katında doğmuşum.
ebesiz, hemşiresiz.
anam beni doğurduktan hemen sonra kalmış nefessiz.

adım abdullah.
kendimi bildim bileli sokaklardayım.
anam babam yok ama;
enaz sizin çocuklarınız kadar namusluyum.

yalnız çok aç olduğum zamanlar,
bakkaldan ekmek aşırdım.
aldırmasaydınız ayakkabılarımın yırtığına,
iş verseydiniz çalışırdım.

adım abdullah.
ben bir sokak çocuğuyum.
üstüm başık yırtık ama;
enaz sizin çocuklarınız kadar
yarından umutluyum.
belki okul çantam,mavi önlüğüm yok ama;
ben umutlarımla mutluyum.

belki çok çaresizim.
ama bundan hiç utanmıyorum.
çocuğum daha,
aklım ermez kimseye kabahat bulmaya.
belki biraz daha büyürsem başlarım utanmaya.
ben henüz bir çocuğum.
karışamam büyüklerin işlerine.
işte bakın bırakıyorum kendimi
koca, kahpe bir şehrin ve sizlerin ellerine.