Sokak Çocuğu Şiiri - Osman Ergün

Sokak Çocuğuyum.
Annem var, babam var.
Ama ben sokak çocuğuyum.
Yaşım on mu, on iki mi, on yedi mi bilmiyorum.
Elim yüzüm kirli, saçlarım uzundur.
Görenler benden uzak durur.
Mekanım bir köprü altı veya bir inşaattır.
Terk edilmiş bir ev benim için konfordur.
Sigara içerim, bali çekerim.
Kapkaçcıların, çetelerin kaçakçıların gözdesi benim.
Bazen beyaz satarım, bazen kapkaç yaparım.
Bazen de alınır içimden, satılır böbreklerim.
Sabah kahvaltısı nedir,
Akşam yemeği nasıl yenir bilemem.
Sabah ne zamandır, akşam ne zaman,
Günler nasıl geçer,
Hangi mevsimdeyim anlayamam.
Dövülür, horlanırım, itilir kakılırım.
İzbe köşelerde için için ağlarım.
İsyan etsem kime? ...
Yardım dilesem kimden? ...
Neden sokak çocuğuyum neden?
Etrafımdaki, ülkemdeki ve hatta dünyadaki,
Bütün çocuklar evlerindeyken,
Annem varken, babam varken
Neden sokak çocuğuyum ben?
Bunları anlayamam.
Ama anladığım, şu sokaklar benim.
Ve böyle giderse, sokaklar eve gelecek
Kara gözlerimle, hıncımla, size olan kinimle
Ve işlediğim bütün suçlarımla ben geleceğim./2005
Y.Tar:2005/Ankara