Sokak Çocuğu Şiiri - Selcuk Arısoy

Hiç tanımadım anne ya da babamı,
Tercihlerinin sorumlusu olarak kaderi suçladılar,
Cezasını ben çektim.

Dünya'ya açar açmaz gözlerimi,
Hissetmişken terk edilmişliğin çığlığını,
Akmıyordu gözyaşlarım,
Öğrenmişti ta o zamandan beri kalbim,
Güçlü olması gerektiğini.

Kim, nasıl büyüttü bilmiyorum, geldim bu zamana,
Sokaklar öğretmenimdi, gitmedim de zaten ben hiç okula.

Aç kalmamak en büyük amacımken hayatta,
Bu yüzden olsa gerek, kurmadım hiç renkli hayaller,
Ne uyanıkken ne de uykuda...

Yağmurlu havalarda şemsiyemi açmak yerine,
Saçak altlarına saklandım.

Gök gürültüsünden korktuğum gecelerde,
Anne babamın yatağına koşup, sizler gibi o şefkate sarılamadım.

Üstümü örten geceye sarılıp, sığınırken,
Ve siz, yanımdan beni görmeden geçip giderken,
Tüm korkularımı, umutlarımı, acılarımı...
Ne varsa bana dair,
En ıssız köşelerde, feryatlarımı hıçkırıklarıma katıp , ona anlatıyordum ben.

Yanlış yapa yapa doğru davranışları öğrenmedim,
Hayatımda yaptığım tüm davranışlar doğrumdu çünkü.
Hayata ve insanlara oyuncak olurken varlığım,
Oyuncakları ile oynayan çocukları kıskanıyordum gizliden.

Parka götürmek için elimden tutan olmadı ama
Tuttular hep elimden, kirli emelleri uğruna.
“Anlatsam roman olur.” dediğiniz hayatlarınız kadar,
Yaşamadım ben hayatı.
Çünkü benimki,
“Yaşasaydınız, anlardınız.” denilebilecek bir hayattı.