Sokak Çocuğu Şiiri - İlyas Baltacı

&&

ben
kimsesiz sokakların cocuğuyum...
kimse bilmez bu yarayı,
içim kanar
canım yanar
sineye çekerim bu acıyı...
küçüçük ellerimle
tutunmaya çalışırım hayata,
başımı okşayan
elimden tutanım yoktur...
boynum bükükse
içim ezikse
işte bu yüzdendir.

&&

ben bu hayatın
en talihsiz cocuğuyum...
daha çok küçüken
sokaklara atılmışım,
hor görülmüşüm,
hep itilmişim bir kenara...
kalmışım bir başıma,
kimse tutmamış elimden
hiç kimse sevmemiş bu halimi,
belki de bu yüzden
bakışlarım acıdır,
gülüşlerim öksüzdür.

&&

ben bu şehrin,
bu sokakların çocuğuyum...
bazen üşürüm,
bazen ağlarım
çok kere de aç kalırım,
yine dayanmaya çalışırım...
ben annemi de
babamı da hiç görmedim,
anne demeyi, baba demeyi,
ne çok özlemişim...
demek ki;
terkedilmişim kaderime,
anladım ki bu şehirde
sahipsizim,
yapayalnızım,
bu küçüçük bedenimle...

&&

ben kanadı kırılmış
yaralı bir çocuğum...
benim bir yuvam
bir evim yok,
sokakları yorgan diye sardım
kaldırımları yastık yaptım,
karanlık gecelerde korkarak uyudum,
uyandığım sabahlarda
aynı acıları yeniden omuzladım,
kollarım taşıyamadı bu ağır yükü
bi gün yıkıldım olduğum yere,
kaldıran olmadı.

&&

(Polat Tek)
30 Aralık 2017

&&