Sokak Çocuğu Şiiri - Lokman Demir

Ben!
Sonbaharları yapraklarını döken ağacın hüznüyüm
Ekime ulaşmadan kar boran olmuş şehirlerin en ücra kuytusuyum
Ben! Yalnızca ben;
Hiç kimsesi olmayan, hiç kimsenin varlığı olamayan ben...
Ve ben uslanmaz bir sokak çocuğuyum
Kimsenin umurunda olmayan
Düşünülmeyen, ardından ağlanmayan, aranmayan
Kışları urbanlarıyla, sıcak anne busesiyle değil
Sokak köpeklerinin vicdanlarıyla ısınırım ben
Ben! Yalnızca ben;
Hiç kimsesi olmayan, hiç kimsenin varlığı olamayan ben...
Bakmayın ey insanlar, acınası bir yanım yok aslında
Bende sizlerin çocukları kadar temiz ve beyazım
Gözlerim bahtım kadar kara
Yüzümdeki yaralar, kirler sadece göremediğiniz sokakların eseri
Bakmayın yüzüme öyle,
Acınası bir tarafım yok aslında
Çocuklarınız kadar çocuk
Göremediğiniz kadar yalnızım
Hiç farkı yok yaşımın çocuklarınızın yaşından
İsmimin önüne konan sıfatımın dışında
Tek farkımız;
Onlar çocuk
Bense sokak çocuğu...