Sokak Adamı Şiiri - Şafi Belçi

Gün ağardı yine sessizliğe doğru,
Günün aydınlığı geceye boğuldu,
Etraf sessiz ,sokaklar ise zifiri karanlık..
Ben yoksulluğun adamıyım,kimi kimsesi olmayan.

Cebi delik sırtında yıpranmış montuyla,
Güneşten kızarmış yüzüyle,çatık kaşıyla,
Çıplak kalmaktan nasır tutmuş ayaklarıyla,
Ben yoksulluğun adamıyım,kimi kimsesi olmayan.

Issızdır yalnızlığım,doldurulmamış bir insan teninin varlığıyla,
Daha kaç sene geçecek bu loş lambalar altında,
Ne fayda yarınlar benli geçecek olsa da,
Ben yoksulluğun adamıyım,kimi kimsesi olmayan.