Sokak Şiiri - Halil Türkoğlu

Günaydın demeyen bir komşunun suratıyla
Ekmek almaya çıkıyorsan evden
Fırıncı taze yerine bayat ekmekler koymuşsa
Karttan çektiremediğin bütün dertlerin birikmiş
Dolmuşta boş yer bitmiş ve gitmiş
Ve sen sadece bir insansın sokaklar için
Üzgünüm bu sende bir yalnızlık ismi
Sen olmaya bilirsin ama hayatın serseri

Artık ruhun çürük senin
Bu dünya sepetinde
Hep aynı şeyler oluyorsa
Çark hep kendi içinde dönüyorsa
İnsanlar hiç durmuyorsa yolda
Bazen duracak geçmeyeceksin.
Çünkü senin topukların çıkartır ses
Senin ayağına bir ayakkabı giyemezler.
Sana laf anlatamadan tıkanır nefes
Sokağın kalbidir çünkü

Hiç durmadan yoluna devam ettiler.
Etmedin sen etmedin,
Sen yoluna devam etmedin.
Durup durup çakan şimşekler gibi
Kuytu apartmanları düşündün.
Kim bilir kaç tane baş o oyukta
Ağacın dallarını budamışlar,
Kabuklanmış bir yara var duruşunda
Yere yığılıp ölsen ancak tanırlar seni
Kendini anlatamamanın çaresizliği
Aşağı çeker dudakları
Yukarı bakıyorsun oysa
Sesler kaotik ise önce öğren dinlemeyi.

İnsan tanımak zordur mirim
Onlar gırtlaktan söylüyorlar
Yürekten okumuyorlar!

Bir of çek dudak payı bırak
Söylediklerim için
Sakın bana kızma
Sende işten eve gelen bir insansın
Düşünüp durmazsın
Köle misin nesin!
Neyin kaygısındasın.
Baksana bir şekilde yaşıyor insanlar
Sen onların ortasında
Varsın seni tanımasın
İsmin kimliğinde kalsın
Soran olursa sende bir insansın.