Sokak Şiiri - Serkan Sinan

Sıradan bir sokak da sıradan bir çocuk olarak büyüdüm ben
Sokakları evim yapmıştım evimi sokakların
Çoğu zaman eve bırakılmış gibi hissederdim kendimi
Ne bir odam olmuştu ne de bir yatağım

Evden eve asılmış çarşaflarda uyurdum hep
Mis gibi kokan kardan adam çarşaflar da güneşe inat
Bazen de rüzgarla bayrak gibi dalgalanırdım köpük köpük
Kahvaltı sofraları kapı önlerine kurulurdu güzel günlerde

Bir elimi yakan ekmekle diğer elimde pişen sucuk
Top peşine koşardık bir sürü çocuk
Çıplak ayakla kıran kırana geçerdi mahalle maçlarımız
Kan toplardı kirden birbirine karışmış tabanlarımız

Arnavut kaldırımı sokağımızda kardeşliğimiz işte böyle başladı
Torba torba misketler dökülürdü sonra köşedeki tek arsaya
Baş ve baş altıyı vurmak için damlardı alın terlerimiz toprağa

Anıları düşündüğünde zaman ne çabuk da akıyor der insan
Akan zaman mıydı yoksa sıradanlığımız mı bilmiyorum
Şimdiler kibrim kadar büyük sıra dışı bir evde sokaksızım
Diğerleri de benden farklı değil çoğu büyük sıra dışılar oldu
Sokaklar da bıraktığımız arkadaşlara da serseri deyip görüşmüyoruz

Sıradan bir sokak da sıradan bir çocuk olarak büyüdüm ben
Tekrar sıradan olmak için sıramı bekliyorum