Sokak Şiiri - Baki Sulopaşa

Taşır taşır yorulmaz,
Bunca insanı bir yerlere;
İçlerinde barınan ve taşınan,
Onca acı ve, onca umuda aldırmaz,
Yüzlerinden okur da ondan mı?

Uykulu gözlerle yolcu ederken,
Ya aydınlık, ya karanlık;
Sabah sularında,
Her biri ayrı ayrı tedirgin,
Yeni güne başlamaktan.

Öğle zamanı, uyuşuk, tambel,
Geçesi yok gibi zamanın.

Bir kız, bir oğlanı,
Bir oğlan, bir kızı;
Aniden sevdi de; kıyamet koptu.

Ne evler, ne direkler,
Ne ağaçlar, ne taşlar,
Ve de kedilerle köpekler;
Hatta kuşlar...
Oralı olamadılar.

Ama...
Önce, kız gelin olup gitti,
Bir uzak memlekete.
Bir zaman şaşaladı oğlan,
Sarsıla sarsıla katlandı da.
İlacı zaman dı...
Öncekinin yerini, yenisi aldı.
O da damat olup,
Tıpış tıpış çıktı, baba evinden.

Sokak, sokaklığını yaşarken,
Akşamları, ayak sürür eve dönüşler.

Bir zaman sonra...
Gelin giden kız' ın oğlu,
Damat giden oğlan 'ın kızı;
Misafir gelirler sokağa.
Sübyanlar saklambaç oynarken,
Kardeş kardeş, çocuk çocuğa;
Sokak, oradan fısıldar kulaklarına,
Anne ve babalarının...
Kavuşamamışlıklarını!

......
Ah şu sokak,
İşin mi yok!