Sokak Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

SOKAK
Bir puslu sonbahar günüydü uğradın sokağıma.
Gün batmaya yüz tutmuşken aniden yıllardır hiç yanmayan sokağın lambaları yanmaya başladı.
Hafif bir iç çekişle durup düşündü o sokak
Dedi ki bu yanmayan karanlık sokağa aydınlık olan senmişsin
Kaldırımlarda tüten özlem sen!
Heybesini yokladı o sokak
Daha önce hiçbir şekilde uuğramamıştı böyle bir ışığa
Çoğu sarırıp solmuştu o karanlıklar ortasında
Ama bu sefer karanlığı söndüren bir aklaşmış ışık uğradı sokağına
Öyle güzel öyle güzel yandı ki o ışık
Hiçbir zaman söndürmek istemedi lambalarını o sokak
O sokakta bir ev var olacak
İçinde yanan o ışık
Bir de yıllardır sönmüş olan o lamba
Beraber bir asır belki bir nesil destan olacak
O Sokak son bir satır ekledi
Sen söndüğün esnada benim yoluma kimseler gelmeyecek
Ne olursun söndürme özünü
Bahtıma ak düşmüşse
Seninle saçıma da ak düşsün!