Sokağın Garipleri Şiiri - Yunus Öndoğan

Birazdan hava kararır yine.
Herkesler döner gider evine.
Bense yine sokaklardayım.
Kırgın ve yalınayak bir halde.
Çöküp kalmışım.
Soğuk kaldırımların üstünde.

Kimsecikler yok yanı başımda.
Boğazımdan düğümlenerek giden,
Lokmalarımı yutkunuyorum,
Zehir kattığım aşımda.
Yalnız ve bitkin bir haldeyim.
Takatim yok yürümeye.
Bu gencecik yaşımda.
Gecenin ayazında tutulur.
Soğuktan mecali kalmayan dizlerim.
Işıkları yanan sıcacık evleri,
Binbir hevesle izlerim.

Annem düşer birden aklıma.
Dolar gözlerim.
Onu anarım kurumuş dilimle.
Yakarım cigaramı titreyen elimle.
Annemin peşin sıra bakan gözlerini özlerim.
Cigaramın dumanını,
Yitip giden gençliğime üflerim.

Üşüyünce soğuk kış gecelerinde.
Isınmak için ateş yakarım.
Annemin sevdiği türkünün hecelerinde
Hayallere dalar, geçmişime bakarım.
Dudağımda annemin türküsü ile uyanır,
Usulca derin uykulara dalarım.

Gökyüzü bana yorgan olmuş.
Kaldırımlar döşek.
Umutlarım kaybolmuş.
Ömrümün baharına,
Sıkılmış fisek.
Bedenim bir yaprak gibi sararıp solmuş.
Efkarlı ve uzun senelerim,
Gam ve hicranla dolmuş.

Beni iyi tanır bu ıssız sokaklar.
Bu yağan yağmur, gökteki yıldızlar.
Kardeşjmdir zifiri karanlıklar.
Uzayıp giden gecelerde,
Gelir gönlümü alırlar.
Benimle güler, benimle yer.
Benimle ağlaşırlar.

Sarıp sarmalar beni kaldırımlar.
Şefkatli bir ana kucağı gibi.
Aydınlatır karanlıkları kandil gibi.
Gökyüzünü yırtarcasına çakan yıldırımlar.
Düşünürken dünyanın bu vefasız halini.
Birden karşımda bulurum.
Annemin hayalini.
Bana ninniler söyler.
Alır sıcacık kucağına.
Işıklar içinde giderim.
Annemin ocağına.