Sokağın Çıkmaz… Şiiri - Halil İbrahim Al ...

Dostlarım söyledi, bensiz günlerde;
Baharda üşüyüp, dona kalmışsın!
Nasıl anılırsın bilsen dillerde,
İnsan sınıfında sona kalmışsın!

Ettiğin yanına kalmazdı zahir,
Her günüm azaptı, her gecem zehir..
Yoluna turapken bu koca şehir;
Ben gibi ortada kala kalmışsın.

Başın bulanıkmış, gözlerinde nem..
Cenneti ummuştun, noldu bi tanem?
İçine düştüğün, gördün, cehennem!
O mutlu maziye dala kalmışsın.

Umduğun hayattan tavizler alıp,
Havalar savurup, saçları salıp;
O yokluk içinde arayıp, bulup
Hediye ettiğim şala kalmışsın.

Kimseler yanına yörene gelmez..
Bir fani çıkıp da aklını çelmez.
Düşüyor dediler, acemi, çömez
Bırakıp gittiğin kola kalmışsın.

İçinden çıkılmaz hallere düşüp,
Dokunsalar ağlar, derdi bölüşüp..
Dönmek istemişsin benle görüşüp;
Sen, çıkmaz sokaklı yola kalmışsın.

Kâbustan uyandım, içerim yanar!
Sen gittin gideli dertlerim azar..
Gayri ne yüreğim, ne dilim anar,
Dün gece koynumda öle kalmışsın.