Sokağımız Şiiri - Uğur Musab Şahin

Çocukken, marifet sandığımız oyunlarda yetenek
Sokağın haşarısı Levent’le, özdeşti med-değnek.
Bütün oyunlarda iyiydi, körebe, sekiz güvercin.
Hiç ebe olmazdı bizden uyanıktı, bizden daha cin
İkimiz bir olur, üç şer çocuk alırdık yanımıza
İzinsiz girdiler diye, bizim yasaklı sokağımıza,
Aşağı mahallenin çocuklarını her gün döverdik
Karşılarına geçer, nanik yapar onlara gülerdik.
Geceleri, binaların zillerini çalar tez kaçardık.
Müstakil evlerin bahçelerinden, meyve çalardık.
Mahalle sakinleri usanmıştı, babaya şikâyetten
Hiç bıkıp usanmazdık, şikâyette dayak yemekten.
Aslında hepimiz, eğitimci öğretmen çocuklarıydık
Kimse anlam veremezdi, neden çok haşarıydık?
Elimizde serum hortumundan, iki sapan lastiği
“Camı kırılmadık ev yok” derdi, mahalle sakinleri.
Abdestli alır camiye koşardık, ezan okununca
Yaşlılar önde homurdanırlardı, sesimizi duyunca
“Bak yine geldiler bizim haşarı çocuklar” derlerdi
Camiye son girip, ilk çıkardık tutunca döverlerdi.
Hafta sonununu iple çeker, bazen evden kaçardık
Sinema parası için, pazar günleri simit satardık.
Elimizde salçalı ekmekler, hem oynar hem yerdik
Kaşığımız cebimizde, her “adağın” müdavimiydik.
Başka çocuklar bizi gördüler mi, hemen kaçarlardı
Kaçamayanlar korkar, oyunda bize yer açarlardı
Ya kedilerin kuyruğuna, teneke bağlar gülerdik
Ya da sokakta kıstırdığımız, köpekleri döverdik.
Yüzbeş evler üçüncü emlak sokak, tescilli sokaktı
Mahallenin muhtarı da, yalnız bize kafayı taktı.

Sonra bir bir taşındık sokaktan, o üç beş haşarı
Bu komşular için bir kurtuluş oldu, belki başarı.
Dahası, şimdi kimimiz hâkim, kimimiz de avukat
Kimimiz doktor, kimimizse mühendis şu işe bak.
Hala bazen bir araya gelir, eskileri yâd ederiz
“Sokak sakinleri, ne çekti bizden” der güleriz.
1990