Sokağım Şiiri - Ahmet Atçı

virane şehir de sokağımda
balkonda oturuyorum.
sokağım çığlık çığlığa
karşı komşun aysel
camda ayyaş kocasını bekliyor
gözlerin de umutsuzluk
eltin nuriye
haylaz çocuklarının peşinde koşturuyor
gece vakti ne olur ne olmaz.
köşe başında oturan alevi hasan abi sessiz
sokağım çığlık çığlığa fakat nahoş.

merdiven altındaki sinagog
her zaman ki sakinliğinde
eyüpten ses yükseliyor
sokağım sessizleşiyor
Allahu Ekber diyor imamefendi
buyur ediyor namaza.
sokağımın muhafazakar abileri koşuyorlar ibadete
köşe başında ki hasan abiye de
bakış atmaktan eksik kalmayarak
günahlarından arınmaya gidiyorlar.
bakkal fuat huysuz yine
veresiyeleri topluyor oğlan evlenecek
eğile büküle para istiyor sokağımın sakinlerinden
aysel abla sigara yakıyor
pervaza yaslı kafası
gözleri sokakta ki çocuklarda.

yönetici kemal abi
çocuklardan şikayetci
hasta annesi uyuyamıyor sesten
camdan bağırıyor çocuklara
pür dikkkat tüm çocuklar kemal abiyi dinliyor
anlayışlı çocuklar.
herkes suspus oluyor sokağımda
derin sessizlik sarıyor ortalığı
hep aynı terane.

şimdi senin saatlerin
köşe başından dönüyorsun
her zaman ki endamınla.
pür dikkat tüm sokak gözlerimiz sende
alevi hasan abinin bile yüzü gülüyor
ateş kırmızı elbisenle
şu siyah beyaz sokağı bile renklendiriyorsun
adımını attığın yerde gonca bitiyor sanki
öylesine umut, öylesine hayat dolusun ki
can veriyorsun sokağıma.
gülüşün komünist gibi
muhafazakar abiler bozuluyor ama
inanç veriyorsun kalplerimize.

yaklaştıkca evinin kapısına adım adım
arkandan soluyor güzellikler
şöylesine bi sokağı selamlayıp giriyorsun evine
kapını kapatmanla eskiye dönüyor cânım sokağım
biraz önce hayat dolan biz değilmişiz gibi
siyah beyaz oluyor yine tüm sokağım.
ah sokağım..

ah hasan abi..
nuriye.. kemal abi.. fuat abi..
ah sokağım, cânım sokağım.