Sohbet Şiiri - Mehmet Çoban

Gel buyur arı kardeş
Yapalım biraz hoşbeş
Sana ikramlarım var
Çeşit çeşit polenlerim var
Geçen gün senin ufaklık vardı
Epeyce tepemde vızıldadı
Davet ettim soframa
Sonra sonra dedi bana

Ah bende sizin gibi dolaşabilsem
Oraya buraya uğrayabilsem
Kök saldım toprağa
Gidemem hiç uzaklara
Sen dolaşıyorsun sürekli
Hadi bana anlat gördüklerini

Ne anlatayım çiçek kardeş
Hep bildiğin gibi, hayat değil beleş
Her zaman emek istiyor
Yaşam için hayat terliyor
Sende biliyorsun
Ne çok çaba harcıyorum
Dağ dere demiyorum
Çiçek çiçek geziyorum
Her birinizden biraz alıyorum
Anılarımızı özümlüyorum
Petekler içine saklıyorum
Sizin özleriniz onlar
İçinde benim emeğim var

Geçenlerde birileri geldi evimize
Hayran hayran baktılar peteklerimize
Akıyordu ağızlarından sular
Bizleri evimizden kovaladılar
Ateş tutup bazılarımızı yaktılar
Bilemezsin ne çok acımasızlar
Alıp gittiler emeklerimizi
Bize bırakmadılar hiçbir şeyimizi

Bilirim arı kardeş bilirim
Her gün bende boynu bükük beklerim
Şöyle bak etrafına iyice
Hani dün misafir olduğun çiçek nerede?

Sahi nerede?
Göremedim onu sormak aklıma gelmedi niye?

Birileri kopardı onu
Sadece onu mu?
Kestiler birçoğumuzu
Kimimizin bükük kaldı boynu

Kestiklerini demetlediler
Sonra alıp gittiler

Kaçamadık hiç birimiz
Ne olacak bilmem halimiz?

Çiçek kardeş hiç sorma
Dolaşıyordum sokaklarda
Bizim özlerimizi koymuşlar kavanoza
“Bal” demişler adına
Satıyorlar pahalıya
Ha… Yiyemiyor fakir fukara
Oluyor zenginlere maskara

Sizleri de gördüm sokakta
İnsanlar düşürmüş pazara
İsimlerine “çiçekçi” diyorlar
Demetleyerek satıyorlar

Güya sevgi nişanesiymişsiniz
Onun için katledildiniz

Bilmezsin sen onları
Dünyanın en büyük canavarları

Sevgi adına sizleri koparırlar
“Bal” adına emeklerimizi çalarlar
Sonra adına insanlık korlar

Doğru dersin arı kardeş
Kalmadı artık eski hoşbeş

Zaman bozuldu
Kalmadı doğaya saygı

İnsan var oldu,
Varlıkları aldı bir kaygı

20.05.2010 - İzmir