Sohbet-2 Şiiri - Abdullah Yaşar Erdoğan

Havai bir tavır içinde başladı söze;
İçki, eğlence, zevk madem var; tatmalıyız.
Dedim; Ama Allah akıl, fikir vermiş.
Daha yaşım genç, ileride tövbe ederiz.
Dedim; Yarına senedin var mı senin?
Bırak boş lafları, yorma beni be dayı.
Uzun, uzun anlattım, beni dinledi.
Pek de benimsemiş değildi.
Hep maddeye koşmuş dünyada.
Eğlencenin her türlüsü,
Onun için mübah sayılmıştı.
Zevk veren ne varsa tatmıştı.
Adına zevk dediği şeyler içinde,
Gırtlağına kadar batmıştı.
Neyi var neyi yok kaybetmiş,
Sokaklarda evsiz yaşar olmuş,
Üç beş kuruş için el açmış,
Saçı sakalı birbirine karışmış.
Böyle bir halde gördüm,
Beş sene kadar zaman sonra.
El açıyordu bana, elinde şarap,
Gelmişi geçmişi olmuştu harap.
Yakası söküktü ceketinin,
İçinde gömleği çok kirliydi.
İnsanım dayanamadım.
Onu tepeden tırnağa giydirdim.
Güzel bir yemek yedirdim.
Karnı doymuştu, gözü ışıldıyordu.
Hafif hafif kaşınmaya başladı.
Bu elbiselere nasıl alışacağım? dedi.
Bir parka oturup sohbet ettik.
Dünyadan bezmişti,
Hele iki yüzlü riyakarlardan,
Dost deyip arkadan vuranlardan,
Epey çekmiş, onları nefretle andı.
Bu arada ezan okundu,
Ben izin istedim gitmek için;
“Bu ezandan ne anlıyorsun? ” dedi.
Uzun uzun anlattım ona,
Bir zaman sonra ayrıldım.
Ona bir yer bulacağımı,
Ona sıcak yuva kuracağımı,
Ona sevgi verebilecek,
Dostluk verebilecektim artık.
Bu sevdayla oradan uzaklaştım.
Bir hafta sonra onu aramaya çıktım.
Ona ne söz verdimse, hazırlamıştım.
Sıcak bir ev döşemiştim, dostlarla.
Onu aradım iki gün boyunca,
Umudum tükenmek üzere idi,
Bir çöp atılan yerden geçiyordum.
Biri yatıyordu orada, cansız.
Hemen yanına koştum;
Bir de baktım ki; bizim bahtsız.
Gereken yere haber verdim,
Cenazesini kaldırdık.
Bu dünyada edemedik ama,
Son yolculukta, ona dua eyledik...