Söğüt Ağacı Şiiri - Ahmet Berat Ünal

Kışlamızın yolunda,
Bir söğüt ağacı vardı.
İlk önce o açtı yaprağı,
Her gün geçerken yanından,
Tüfek omzunda,
Kasaturam yanımda,
Sanki gülümserdi bataryamıza..

Filizlemişti yapraklarını,
Boyu kısa bücürdü; ama
Seviyordu, hayatı yaşamasını.
Mutluluk saçıyordu, etrafına
Huzur veriyordu, onu gören insanlara
'Üzülme boşuna ben mutlu ederim sizi'
'Selâmlarım gencecik boyumla,' derdi sanki.
Gelişti dalları uzadı uzadı..

Bir gece nöbetçiyim, söğüdün yanıbaşında;
Bir kasırga onu kırdı..
Kusura bakma! Söğüt ağacı
Seni koruyamadım..
Hepimiz hoşnuttuk senden.
Rüzgâr kırmasaydı
Daha çoğumuzu mutlu ederdin;
Ömür boyunca...

Noter n. 3616

Erzincan, 17 Nisan 1983