Söğüt Ağacı Şiiri - Melih Şenci

Günler geçiyor, alışıyoruz
Doya doya ilk sarıldığımızda
Gür gür yapraklı ağaçların,
Kuru kuru yaprakları dolduruyor sokakları.
Mevsimler değişti sevgilim
El ele gezerken terden sırılsıklam olan avuçlarımızdan,
Birbirimizi ısıtmak için sarıp sarmaladığımız günlere.

Günler geçiyor, mevsimler değişiyor
Belki elim ayağım titremiyor,
Belki iki kelam laf edebiliyorum
Ama seni gördüğümde yaşadığım heyecanı her seferinde yaşıyorum.
Her seferinde kayboluyorum deniz gözlerinde, ufuklara dalıyorum.
Ruhumu esir alıyor dünyanın tüm güzelliklerinin hissettiremeyeceği muazzam gülüşün.

Minicik bedene koskocaman duygular besliyorum.
Minicik bedende koskocaman bir kalbe tutuldum.
Sevmeyi sevilmeyi ben nerden bilirdim senden önce,
Yanlış bildiğim her şeyin doğrusunu öğrettin teker teker.

Koskocaman duygular beslemek de marifet mi?
Meğerse marifet minik bedenin kocaman kalbinle, 22 yaşında bir adamı 2 yaşındaymış gibi hissettirmekmiş.

Biliyor musun ben hep çocukluğumu özlerdim,
Bedenimi değil de çok uzak kaldığım duyguları, her şeyin daha kolay olduğu hislerimi iliklerime kadar hissettiğim dönemlerimi.
Çocuksu heyecanımı, hiçbir şeyi düşünmeden an'da mutlu olmayı özlerdim.

Sahiden bunu nasıl yapabildin ki anlatsana.
Bana çocukluğumu nasıl geri verebildin. Yaşama heyecanımı, mutluluğumu nasıl geri getirebildin.
Bir insan bir insanı böyle güzel nasıl sevebilir prenses biraz anlatsana.
Olmaz dediği şeyleri, imkansız gözüyle baktığı şeyleri nasıl yaşatabilir.
Anlatsana biraz. Sen aşık olduğum sesinle anlat sabaha kadar bıdır bıdır, ben dinlerim ömür boyu.

Aşk sevda sevgi ne der insanlar bilemiyorum ama ben oyun, masal arkadaşımı, suç ortağımı buldum sende.
Ben ruhumu esir alan gözlerinde, gülüşünde buldum kendimi, çocukluğumu.
Bir insan, bir insana ancak bu kadar dokunabilir minik prenses.

Ucu bucağı görünmeyen masmavi sonsuz okyanuslar kadar sonsuz sevgimiz , sevdiğin söğüt ağacı gibi hayran kalınası biz, toprağın altında çıkarılmayı bekleyen ışıl ışıl elmaslar sanki hayallerimiz aynı daha yaşamadığımız ancak yaşanması kaçınılmaz olan mutluluktan komalara gireceğimiz ömrümüze benziyor.