Söğüt Şiiri - Söğüt Gölgesi

Konuşsam, sözümün keskinliğinden
Ürkersin, her sözüm asıp kesecek
Sorma her adımda ne olmuş yine
Bir az şairliğim tutmuş, geçecek

Belki yanlışımdır, belki kısmetim,
Olmadım ormanın katı uşağı
Ben - söğüt ağacı, bu, niteliğim:
Behersiz eğilir başım aşağı
 
İsterim nadanlar doğru anlasın:
Yakınmam barsızlık derdim silinsin
Kafamı eğmem biri baltalasın
Eğerim, gölgemin kadri bilinsin

Bir çınar gibi dik durarsam eğer,
Kibirli sürüyle hiza olurum
Bense yalnızım hep suyun başında
Meyve versem bile, yine dururum

Bir şöğüt utanmaz baş eğmesinden
Her kese bellidir verdiği öğüt
Güç alıp bitmeyen cömertliğinden
Başını gururla eğecek söğüt