Söğüt Şiiri - Gizem Ebrar Çaylak

Güller dans ediyor güneşin raksıyla
Bülbüller dallarda rüzgara eşlik ediyor.

Doğa bütünleşmiş bu ahenkle
Her biri ezgisine uymuş bir telde.

Zaman yavaş yavaş akıyor dağların arasından
Gece gündüz,gündüz gece oluyor baharda.

Yaşlanıyor,yaprakların damarları bile sarı
Yerde boylu boyunca yatıyor yeşilimsi kırmızı.

Günler kovalıyor birbirini bir hengamede
Bulutlar kararıyor gökyüzünde.

Bir ses bozuyor muhteşem akışı
"Allah'ım bu da ne? " diyor doğanın bakışı.

Cansız ellerde bir biçimsiz makine
Her yeri yutuyor içine.

Sonra başka cansız ellerde başka makineler
Malozlarını yığıyorlar bereketin üzerine.

Arkadaşlarına ağlıyor söğüt,zavallım
Yalnız kaldı,hepsi öldü arkadaşlarının.

Onu da süs olsun diye bırakmışlardı
Bakarlar mıydı ona,bakmazlar mıydı?

Kuş sesleri artık çok uzaktı buraya
Ateş böceklerinin yerine lamba gelmişti oraya.

Yükselirken binalar arka arkaya
Söğüdüm boynunu büktü,ağladı anılarına.

Artık doğa yoktu orada,kent vardı
Yeşil yoktu orada,beton vardı.

Gürültüsü de eksik olmadı cansız kentin
Egzoz dumanları sonu oldu sefilimin.

Gün geçtikçe alamaz oldu nefes
Söğüdüm bulamadı içinde hiçbir heves.

Dünya böyle doğdu,neşeyle
Biz mahvettik onu testereyle.

Güneş bile gelmek istemiyor gökyüzüne
Döner mi dünya eskisine?

Duyabilirsen bülbüllerin sesini
Kulak ver dünyaya,duy ezgisini.

Nasıl da dönüyor bak,umutla
Geleceğini şimdiden kucakla.