Soğuktan Düşler Şiiri - Nezirvan Ediş

İçimdeki bahara ne kaldı ki vakitten,
Kavuşacağım sensin kavuşacağım filizlenen çiçekler.
Derin uykusundan uyanmalı kuytulardaki kediler.
Kabusu: hırçın köpeklerin sesini duyuyorum,az ilerdeler .
Soğuk ecel yalnız beni mi arıyor?
Gittikçe artıyor karla karışık sesler
Soğuktan düşlermiyim seni bilemem
Son dumanıyla ürtündü izmaritler beyaz örtüden
Ömrün muhasebesi’ midir karla karışık düşler,
Ne kediler anlar beni şimdi, ne hırçın köpekler
Senin olmadığın baharı yok sayarım
Tüm yıl soğuklar bizi bekler,,
Rüzgarla savruluyor bak kağıttan mendiller
Hangisini alsam gözlerimden daha ıslaklar
Hangi köşeye dikilse gözlerim ya sorhoşlar,
Ve yahut ekmek davasında garibanlar!
Beni bir ben anlar,bir de yerde yuvarlanan kağıtlar,
Vakitten ne kaldı bahara ?
Yol bilmem iz bilmem,
Çıkagel soğuktan donmadan kediler
Eyvahlar içindeyim bin eyvahlar benim olsun!
Bu sokak oturduğun sokak değil!
Bu yollar geçtiğin yollar değil!
Hafızamdan tüm işaretler silindi mi?
Bu akşam ölen benim demek ki,
Kediler değil!!!