Ağacın hüznü Şiiri - Gülşah Başol

Bir zamanlar

İncecik, ucu sivri bir çığlığı palazlıyor rüzgar,
Bir ağıdı diline dolamış...
Meyveden yoksun ağaçların sesine
Ancak bağrı yanık, serseri rüzgar kulak verir...

Karıncalar fısıldaşır ilkin,
Umudunu yitirmeye görsün bir ağaç,
Köklerine vardığında isyanı
Artık çok geçtir...

Dökülmüş yaprakları eteklerine
Dalların arasından kayıp gitmiş binlercesi,
Bayırı aştığıyla yalan olur
Bir zamanlar özsuyuyla besledikleri...

Yeşilken dallarına yuva yapan kuşlar!
Sizi ifşa etti diye gücenmeyin ağaca
Sarhoş bir çividen farksız artık o
Zaten zor tutunuyor toprağa....

Dalından ayrı düşme sebebine ağaç kızamaz mı?
Ve ne söylemek isterdi yaprak
Düşmeden hemen önce dalına?
Onu devşirmiş
Özsuyunda akıyor olamaz mı?

Kulaktan kulağa oyna komşu ağaçla!
Bağrındaki halkalarda gizli her yaşın...
Geçmiş baharların orda, anılarında saklı
Beni asla bırakmaz dediğin çiçekler...

Yanı başındaki kiraza gülümserken
Pembe giydiği günleri anımsar belki,
Eteklerindeki kuru dallara bakarak
Ve şöyle diyebilir "bir zamanlar..."

Tarümar
Oysa zamanın da bir efendisi var,
Neden böyle diye sormayasın ağaç
Bu bizi aşar...

En azından boş bir bayırda değilsin,
Şarkılarına eşlik etmeni bekleyen
Gezgin kuşların var...

Dallarını süsleyin kuşlar!
Kesilip evin içine konulmuş
Ornamentlerle süslü bir çam gibi
Yalnız olmasın...

Tarümar olduğu günü ona hatırlatma rüzgar!
Soğuktan değil çıplaklığından üşür ağaçlar...