Soğukta Eriyene Dek Şiiri - Jale Keskin

Susmanın İyi Hali...!

Bilen bilir!
huysuz, nazlı bir yüreğe sahibim.
ama dokuz yerde dokuz yalanda uyduramıyorum
Aldatmaktansa,
boş boş konuşmaktansa, içimdeki volkanla susuyorum

Susmuyor
memleketim kadar içli şarkım
seviyorum ya senli yalnızlığımı
gıdıklama durduk yere! gülemiyorum...
gözlerin şakıyor gönül telim de
anlatmasam da çalarım diyorum

Dokunmuyorum!
dokunmasam da orda varsın biliyorum
ölü hayatıma nefesin üflüyor
güneyin Ağustos sıcaklığı gibi nasırlı elleri
kuzeyin dik yokuşları gibi sert ayazlar
aldırmıyor
doğuda dokuzuncu köyde
habire üzüm topluyorum...

Eylül
Ekim
Kasım
nihayetinde kapı gibi Ara/lık/da kalan aşk
söndürdüğüm Ocağı görmüyorum
Şubat soğuğum da sağ yanımda
Martta ardına bile bakmıyorum...

perişan şarkıcı sahnede saç baş dolanık
kendi söyleyip kendi dinliyor
kötü aşık avazı gibi dertli ha babam de babam
İmgelerimde habersiz
Kalemi günah/sız sanan şairler gibi
şiirle yatıyor
şiirle kalkıyorum

diyor ya şarkıcı
"gökyüzünde yalnız gezenyıldızlar yeryüzünde sizin kadar yalnızım"
ben, demiyorum!
vasiyetim olsun ki demiyorum!
sen bu soğukta eriyene kadar
ben susuyorum....

13.12.2015/iskenderun 20.00