Soğuk Veda Şiiri - Abdurrahman Yaşar 2

Ekimde yapraklar cemre gibi düşerken toprağa,
Hasret kalır insan sıcak,samimi bir çaya...
Birde yaş elliyse ne ayak kalmıştır nede tutar diz,
Titrek ellerde beliren binbir iz...

Mutlu bir tebessümle parıldar gözün,
Soğuk sokaklara bakıp çocukça gülen yüzün,
Zaman bu feryadını törpülemeye çalışır,
İnsan hayatta en çok acı çekmeye alışır!

Aylar geçerken kapına uğramadan zamandan,
Hissizce uzandığın boğuk,sessiz odandan:
Anıların sen gibi yaşamaya mahkumdur,
İşte bu bedbaht talih senin hazin sonundur...

Hoşçakal diyişin hayata acı bir feryatla,
Feryadın ulaşırken dağlara,bahara hasret ovalara,
Ah bu ne şuh bir münzevi veda,
Hayata son sözün soğuk elveda....