Soğuk ve Karanlık Şiiri - Sadullah Celik

Küf kokan bir geceydi, ben yalnızdım
Gölgem üşüyordu, beton duvarda
Sensizliğe alışmaya çalıştım
Ellerim titriyordu kaldırımda.

Sokaklar sessiz, lambalar fersizdi
Ay yüzüyordu koyu karanlıkta
Senden uzak duygular değersizdi
Zemheri soğuk vardı aralıkta.

Yarı bağımsız duygular kalbime
İnce bir sızı, keder veriyordu
Yüzüme akseden her hayalimde
İçim şekerden öte eriyordu.

Hayat ipinden sıkıca tutmayı
Veda ederek gitmeyi denedim
Haramdan uzak bir lokma yutmayı
Huzur dallarında yuva istedim.

Duygular çay renginde ve gündelik
Fazla dursa zift, az dursa çıkmıyor
Dertler baskın, vermiyor egemenlik
Cephede yenilen adam olmuyor.

Hayat kırılma noktasıdır bazen;
Kalbin sıkışır, gözlerin yaşlanır
Başlamak istersin belki yeniden
Her şey an gibi senden uzaklaşır.

Dünya tenli bu korkunç maddi yarış
Bizde ne insan koydu ne insanlık
Kıtalar özü topraktan her karış
Bilir ki, toprak soğuk ve karanlık.