Soğuk Temmuz Şiiri - Olgun İşbilir

Çocukken bir rüzgârgülüm vardı, gökkuşağı renklerinde fırıl fırıl dönen
Dakikalarca izlerdim dönüşünü, sonra.. sonrasını hatırlamıyorum, büyümüşüm..
Sahi ne ara büyüdüm ben.. ne ara yıldızlar daha parlak, Aydede de sadece Ay oldu
Söylesene ey zaman, ne ara alikoptere helikopter demeye başladım ben..
Ne ara bıraktım su tabancamı, daha dün yahu, daha dün içine su doldurmuştum
Daha geçen komşunun bahçesinde ki dut ağacına dalmıştım oysaki, nasılda güzellerdi
Tatları hâlâ dün gibi aklımda..

Her şey çok değişti farkındayım, aynaya baktığımda daha fazla anlıyorum bunu
Mahallede topumuzu kesen Cevdet Amca'ya ne çok benzemiş, tıpkısının aynısı olmuşum
Ben onun gibi değilim ama, kesmiyorum çocukların topunu, aksine çocuk görünce mutlu oluyorum
Sağa sola deli gibi koşuşup çığlık atmaları yok mu kerataların, kendimi görüyorum onlarda
İçimdeki çocuk yaşıyor hâlâ, arada giderim yanına mutlaka, konuşuruz.. bazen de o gelir..
Hatta saklambaç oynadık geçen gün, ben ebe oldum yumdum gözümü, öyle bir saklanmış ki on dakika arattı beni..
Çocuk işte kızamıyorsun ki..

Geçen gün gözlerini kocaman yapıp büyümek nasıl dedi, sustum bir an, konuşamadım..
Ne sen sor ne ben söyleyeyim demek geldi içimden, diyemedim.. ısrarla yine sordu
Hiç iyi bir şey değil dedim, güldü... kocaman güldü, önündeki bilyeleri birbirine vurarak
Niye güldün ya hayırdır dedim, sana güldüm dedi, madem iyi bir şey değil niye büyüdün ki..
Durdum, kalakaldım öyle, haklıydı..
Niye büyüdüm ki, sahi niye.. hayat daha acımasız, insanlar daha zalim
Savaşlar, ölümler, felaketler daha da artmış, kar bile yağmıyor
Yiyeceklerimiz yapay, ay karanlık, yıldızlar sönük, güneş ısıtmıyor
Temmuz bile sıcak değil artık, buz gibi soğuk..

Bilyelerini de aldı gitti çocuk, geriye yine ben kaldım, ben ve sevgili mutsuzluğum
Öptüm seni a çocuk, yine gel çok bekletme, özletme kendini, sen varken her şey biraz daha güzel
Bir daha geldiğinde anneciğimle babacığımı da getir, onları da çok özledim..
Sizi çok seviyorum, haydi hoşça kalın..