Soğuk Şehir Şiiri - Bilal Karaman

Caddeler sessiz
Tükürsen düşmez yere
Titreyen hava yapışıyor ellerime

Kirpiklerimde buz sarkıtları
Kulaklarımda, idamlık mahkûmun
Darağacına yansıyan acısı

Yanaklarım al, al
Dudaklarım mor
Düşme korkusu ile geçiyorum sokakları.

Bir telaştır
Kamçı sesi ile yaklaşıyor nal sesleri
Küheylanlar heybetli,
Ateş kusuyor nefesleri
Şakırtılarla yol alıyor yanımdan
Kömür taşıyan at arabasının tekerlekleri.

Bacalarda duman pare, pare dağılıyor
Adımlarımla yarışıyor

İs kokusu yalıyor saçlarımı
Ciğerlerime karışıyor

O tanıdık müzisyen sokağından geçiyor yolum
Adam boyu karla kaplı
Bahçe kapıları
çinkolu saçakları

Çırılçıplak çocuklar, ayaza meydan okuyor
Her bir evde ayrı güfte pişiriyor ocakları

Boş çöp bidonuna mevzili
Serçe kuşları, köpek yavruları

İçim çiziliyor
Ben eziliyorum.

Vakit ilkindi ye yakın
İlerledikçe
Derinden gelen ses belirginleşiyor
Son cümle
Allah tafsilatını affetsin diyor

Ayaz a mevta
Adı Sivas olan
Soğuk şehir.