Soğuk Rüzğar Şiiri - Erdal Aktaş

İlkbaharın ilk günlerinde
Güneşle esen soğuk rüzgâr
Meydan okurken yüz tenimde
Dağılmıyor bende ki efkâr
Perçinleşmiş yüreğimde
Kan ağlayan yüreğimde
Dert bağlayan yüreğimde

Durduğum yer sakin dulda
Bir cenaze bir bölük insan
Dağınık biri burada biri şurda
Hâkim olmuş yüreklere zan
Bulunmuyor ferman kulda
Yitik olmuş derman kulda
Bitik olmuş sevdam kulda

Er kişiler niyetinde
Grup grup, renksiz cansız.
Hava çok soğuk,herkes kendi derdinde
Biri yerde, bir kişi hansız
Dinmiyor, ölüm sessiz
Yol yeni korku eşsiz.
Çıt yok can,canan dişsiz.

Kürek sesleri takırdar
Küçük bir hareketlilik
Fısıldamalar çirkin, manidar
Beyaz bir kefen, şaşkın dirlik
Şimşek çakar gözler yerde
Nerde kaldı derman derde
Gözde körlük, gönle perde

Muhabbet canlıda cansız
Şaşırıp gelerek bana bansa
Görmüyor akan kanları kansız
Geçiyor üzerine basa basa
Geçmiyor günler yarsız
Gülmüyor yüzüm cansız
Tat vermiyor günüm karsız