Soğuk Çocuk Şiiri - Murat Dadaş

Hava kararmadan pembeleşirdi içimde biriken karlar, kuru bir ayazın içinde birleşip içimize ahenk kattık.
Nevruza gelmeden kasvetli rüzgârlarla seviştik. Gökte huzuru yerde mutluluğu aradık, ne baharı tattık, ne yazı içimizde yaşadık.
Biz gamsız hayatın içinde gamı, uykusuz bir gece içinde rüyalara daldık.
Kışları bize biraz vefa, biraz da gamdır. Biz gamı vefasızlığa doyurduk da yaşadık.
Yaşadık hem de soluksuz yaşadık hayatı,
Leblebici yokuşunda geçti çocukluğum, siyah naylon poşetlerle heybeden kayarak eğlendim çocukluğumda.
Akranlarımın altında kızaklar, benim imkânsız hayallerim vardı.
Yaşadık gamla başla yaşamasına ama rivayetlerin de ardı arkası kesilmiyordu. Ne kulağıma gelen uğultular kesildi ne de bitmek bilmeyen sade bir uğultu.
Havalar kararmadan pembeleşirdi içimde ki çocukluğum, ne zaman başlasa geceler ben o anda başlıyordum büyümeye. Ne zaman sabah olsa güneş doğmasın diye dualar ederdim.
Karlar altında büyüyordum, yüksek rakımlarda mutlu olmak için kirli binalardan kaçıyordum.
Ne zaman küreği sırtında belediye işçisi görsem küreğin süpürgeden daha güçlü olduğuna inanıyordum.
Hava kararmadan kızıl örtülere bürünüyordu içim buhram, ne buzdan heykeller ne de kardan adamlar ısıtabilirdi bu ayazı.