Soğuk bir yalnızlık ve uçurumlar

Soğuk bir yalnızlık ve uçurumlar

İnsan açlığının doyurulmaz uçurumlarında
gerçek dediklerimin
hayallerimi köşe başındaki karakola şikayeti,
yaşadıklarımda anılacak bildik bir ben
yalnız odam,
ekmeksiz, katıksız bir bulgur yemeği
ama onca kitap yetecek kadar tütün
dolsun diye odamın yalnızlığı tütenlerle
itildik sandım yardan
ve salındım bulutlar pembeliğine,
günler sayılı
takılmış bir kara trene
çekilirde durur kopmadan
bir mutlu ansız.

İnsan açlığının doyurulmaz uçurumlarında
soğuk yalayarak geçer
penceremin hiç bir zaman bulamadığım
küçük deliklerinden
soğuğun inadı
durdurulamıyor
yalnızlığımın açlığı,
uzun zamandır özlüyordum
şimdiyse yaşanmıyormuşçasına yaşanan
bir yalnızlık,
pişmanlıkların, özürlerin soğuk duvarlara yalvarışı kadar
umutsuz ve bitkin
sanki ılık bir kurşun yemiş
göğsünün orta yerine.

İnsan açlığının doyurulmaz uçurumlarında
gördüm yalnız bir ben,
gülüyor sıcağında dostlukların
dostlar kadar sıcak
içten.
16.01.1993