Soğuk, berrak ve titrek…
Arındıkça hissettiğim,
Parmak izlerimi bıraktığım hayat
Soğuk, berrak ve titrek…
Ey yâr! Bana Munzur kadar uzaksın.
Ve şahdamarımdan yakın!
Soğuk, berrak ve titrek bir gecede
Kendime Munzur kadar uzağım.
Yıldızların çizdiği üçgen;
Soğuk, berrak ve titrek
Bir gecede avuçladım ufkumu.
Yıldızlar kadar uzak,
Soğuk, berrak ve titrek…
Sensiz, afakımda eriyen
Lâin bir daüssıla…
Soğuk, berrak ve titrek…
Ve cüzzamlı ellerdir karanlığı getiren.
Ölüme gülümseyen bir gecedir gözlerin,
Soğuk berrak ve titrek…
Kayıt Tarihi : 3.1.2007 17:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Munzur'a nazır durdum... Geceler boyu... Tipi, boran altında... Kardan adam oldum... Hep Munzur'a nazır... Ruhum bile üşüdü... Ama Munzur hiiç kıpırdamadı... Öylece durdu ve baktı bana... Çığlık attım, şiir oldu... Sadece bir sayha idi; soğuk, berrak ve titrek...
Saygılarımla,
İkbal BALKAN
TÜM YORUMLAR (1)