Soğuk bahar Şiiri - Şiwan Ali Yılmazdağ

Soğuk Bahar

Sen gidince ellerim bile beni bıraktı,
Sararmış kalbim sanki nazlı bir gelinmiş gibi
Terk etti gitti bedenimi.
Kirli bir kara bulut tuttu gökyüzünün mavisini,
Sararmış bir yaprak ağaçtan düşer rüzgar alır götürür Güvercinlerin göçüne doğru .
*
Belki de onun göç yolundadır bildikleri o yuva ,
Sokaktaki ağaçlarda bulunan bekçiler artık ötmez oldular.
Karga bile karardı uçtu kendinden utanarak.
Bir melodi dalgası fısıldayarak kulağımın dibinden geçti.
*
Kendine bir yer açtı yüreğimin tam çukuruna.
Son yükümü aldı bir hamal gibi o uzun bakışın,
Koşarak yanımdan geçtin sokağın başında dönerken,
Durdu kızgın bir bakışla yüzünü kilitledi kayboldu.
*
Artık senin güzelliğini göremeyeceğim buralarda anladım,
Karanlık çöktükçe tenha daha da tenhalaşır caddeler,
Hava sis su bulanık gül soldu yaprak sarardı,
Duvarların taşların caddelerin bile rengi değişti.
*
Her neye baksam sonbaharın rengidir,
Senin güzelliğini görmedikçe.
Gözleri göğe diktim yüreğim daha da karardı,
Eski anılar yanımda sakin sakin evin yoluna düşerim .
*
Ne önümden kimse gider nede gelir arkamdan,
Yok yok ben gitmeyeceğim yüzmek isterim hayal deryasında.
Ahh yine yine bir yaprak gitti yaş takvimimden,
Yine gece karardı ben seni göremeden.
*
Ahh yine gecenin karanlığın altında örtüldü gönlüm,
Ahh yine tatmak zorunda yüreğim ayrılık zehrini,
Ahh yine buz kesen bir odada sevişirim hayalın koynumda,
Gam dolu keder, yırtık bir yorganın içinde sabaha kadar …

Şiwan Ali Yilmazdağ