Soğuk Şiiri - Ozan Oğuz

Kalbim hala atarken
Vazgeçmezken amaçtan
Ruhum hala beslenirken
Umutlardan
Gözden yavaş yavaş kayboluyor
Zihnim arınıyor kayıplardan

Değişimi kabullendim
Tekrar ortaya çıktığın
Ve bitimiyle gözden kaybolduğun
Kabuslar sürsede
Gecede soğuk üzerime örtülmüşken
Ölümü yakın hissederken
Güneşin sıcaklığıyla dönüyorum hayata yeniden

Gözyaşlarının içinde boğulurcasına
Yasın içine daldığım
O günler senle birlikte geride kaldı
Beynimin içinde ne varsa sana dair
Temizlendi ve terkedildi
Dönüşsüz ve sürekli olarak

Gözlerinde ki sinsilik karıştırdı aklımı
Her nefesin bir bulut misalı
Yalanlarınla güneşimi kapattı
Buğulu görünüşün ve oyunların
Görmemi engelledi

Ama yağmura arkamı dönüp gitmemle
Soğuk günler geride kaldı
Seni sisinle başbaşa bıraktım
Seni de kör ediyor
Göremiyorsun sonunu
İzin vermezsin ki
Kimsenin yardım etmesine

İçimde bir acıma duygusu
Öyle güçsüzsün ki
Kimse sana kal demediğinde
Kabusu hissettiğinde
Ne yapabilirsin ki?

Keşke izin verseydin seni iyileştirmeme
Ama artık çok geç bunun için
Gecelerin soğukluğunda
Ben olmayacağım yanında
İhtiyacın olduğunda
Ben güneşe doğru yol almış olacağım
Sen boğulurken hüzünlerde
Kaybolurken karanlıkta...