Soğuk Şiiri - Nihat Güngör

yüze vuran parlak soğuk
göğe baktırır da başımı
esimiyle dağıttığı
gözümün neminden
aydınlatır gecenin karasını

çoğalan yıldızlar
koca derinlikte aynı anda durur da
sığdığımızı mı haber verir
yükselen şu hilalle

akıl almaya hazırlanan
düşüncelerimden sıyrılıp
ağarmayı bekleyen seher
saklama kendimden doğacak olanı

eskileri silip göğün nemini alan
aydınlatan esinti
at hadi adımlarımı
durmakla mı olacak benim batımım

anda baş sokup da göz açtıran
bana sığmayı öğreten
ellerim varken dokunduğum bu yokluğa
yıldız saçıp da ay gösteren

bir anda tuttuğunu bilirim de
düşecek bir yer bile yok bu oluşta
durur da ancak bunca sonsuzluk
tek bir bende bir anda