Soğuk Şiiri - İsa Efe

Söndü mumun ışığı, gömüldü karanlığa gece,
Yas ilan edildi kalbimin ülkesinde,
Aşka çıkma yasağı,
Ve ben kaldım öylece…

Zamansız yakalandım resmine hazanın,
Durulmuşken sularım bulanık mevsimlerde,
Keskin bir soğuk esaretine hapsoldum.
Bir çığ düşümü nefessizliğiyle üşüyorum,
İliklerime kadar hissettiim bu kez,
Dağ yamacında titrek, solgun bir yaprak
Uçurum çekiyor bağrına, düşüyorum.
Yalan mıydı onca güzellik, riya mıydı?
Bal kabağı misali, masalsı rüya mıydı?
Tadı yok artık bu şehrin,
Sokaklar, caddeler, taşlar soğuk,
Maskeler düşmüş, insanlar, bakışlar soğuk.
Savaş sonrası viraneliğindeyim yıkık, dökük,
Hüzzam bestesinin koyu demindeyim,
Umuda açılan pencereydi söylediklerin
Şimdi kelimeler yavan, hisler yaban ve sözler soğuk,
İçimin yangını bu denli nasıl üşütüyor beni?
Hayat öpücüğü sandığım,
Baktıkça nefes aldığım o gözler soğuk,
Kime gideyim, kime anlatayım çaresizliğimi,
Yalnızlık çepeçevre kuşatmış, yüzler soğuk,
Kar yürüyüşünde parıldayan o izler soğuk.
Durdu zaman ve ben tek andayım şimdi,
Kışlar, güzler, yazlar soğuk…