Soğuğun Çocuğu Şiiri - ibrahim Mutlu

O,
Bir zemheri ayında
Sıcacık yerinden çıktığında
Tenine yaşamın ilk soğuğu değdikçe ürperdi…

O,
Ağladı ilk ışıklar gözlerine yansıdığında…
Dünyayı görmek, aşkı tatmak,
Sevgiyi anlamak için sevinçten mi?
Yoksa acılara göğüs germek için miydi? ...
Ya da bir hiç nedenle yok olacağına mı?
Ağladı işte, her doğan bebeler gibi bilinçsizce…

O,
Henüz altı aylıktı anasını kaybettiğinde,
O gece tatmıştı hayatın soğukluğunu…
Aranıp durdu sabaha kadar,
Sağını solunu yokladı başıyla…
Her gece uyuduğu sıcacık bağrını aradı anasının,
Elleriyle yokladı belki avuçlarıma gelir diye
Anacığının pamuk memelerini, ağzını açarak…
Olmadı bu defa dedi kendi kendine,
Olmadı! …
Kâh dilini emdi, kâh minik parmağını,
Oyalanarak bir umut diye…
Ağladı sabaha kadar, ağladı işte bilinçsizce…
Ve ilk defa minicik yüreği tanıştı o akşam
Tatmıştı hayatın ilk soğukluğunu…

O,
Kanadı kırık, boynu bükük, yüreği ezik büyüdü…
Ama yılmadı, sıkıca sarılmak istedi yaşama,
Büyüdükçe hayaller kurmaya başladı,
Yüreğinde umutlar yeşertti…
Her yeşerttiği umudunu
Zemherinin kuru ayazı yakıp kavurdu…

O,
Gün geçtikçe ısınamadı yaşamın getirdiklerine,,,
Kırık kanadının iyileşemeyeceğini,
Kurduğu hayallerin tersiyle karşılaştığını,
Karşılaştıkça umutsuzca ona esir olduğunu anladı…

O,
Bıkmıştı hayatın soğukluğundan,
Yaşamında umut dolu yüreğini
Isıtamadı her doğan güneş,
Aydınlatamadı her parlayan yıldız…

O,
Sonunda dayanamadı hayatın soğuğuna,
Gün geçtikçe bedenini de kurutmuştu
Yaşamın soğukluğu…
Dayanacak gücü bulamadı kendinde,
Yavaş yavaş yok olacağını anladı
Hayatın soğuğunda…

O,
Artık ne nefes alıyor, ne hayaller kuruyor,
Ne yüreğinde umutlar yeşertiyordu,
Ne de ilk doğduğu gün gibi
Işık yansıyordu kara gözlerine…

O,
Kapattı sonunda kara gözlerini…
Kucakladı her insanoğlu gibi
Kara toprağı…
Derinliklerine indikçe kara toprağın,
Isınmaya başladı soğuk bedeni…
Isındıkça; “İşte” dedi kendi kendine,
“EVET, İŞTE ŞİMDİ ISINDIM” diye söylendi…
Ve moraran dudaklarında
İlk defa tebessüm belirdi O AN…