Söğüdün Sevdası Şiiri - Hüseyin Celep

Dere kenarında, bir söğüt vardı,
Dal budak salmıştı, ufka bakardı.
Yalnızdı, sıkılırdı, zaman zaman,
Baktı bir gün, uyanınca, uykudan,

Dikmişlerdi, yanına hoş, bir kavak,
Şöyle bakıştılar, dal sallayarak.
Hanım Kavak pek de, güzeldi hani,
Olgun bir yiğitti, Söğüt Bey yani.

Yıldırım çarptı, sanki ikisini,
Delice sevdiler, birbirini.
Yandı yürekleri, yazın sıcakta,
Isındılar, sarılarak, Ocak’ta.

Hüzünlenip, sarardılar, sonbahar,
Her baharda hep, âşıktılar onlar.
Kıskandılar, onların bu, aşkını,
Komşu olan kuş, böcek şaşkını

Bir gün birileri, geldi yanına,
Girdiler körpenin, masum kanına.
Dediler gel, gelin, edelim seni,
Kentte Apartman Bey, bekler gelmeni.

Gidemem, dediyse de selvi kavak,
Bakınıp etrafına, yalvararak.
Dediler yapma, sen kavak, o söğüt
“Davul dengine” almadın mı öğüt

Karıştı kafası, kısa zamanda,
Boyun eğdi, testereye, bir anda.
Uzattı öne, iki ayağını,
Çıkardılar, telini, duvağını.

Diyemedi, sevdiğine, elveda,
Bir anda kendini, buldu kamyonda.
Uzaklaşıyordu, kamyonla kavak,
Söğüt şaşkın, ağlıyor, hıçkırarak.
…
Kavak o şehirde, biraz süslendi,
Cami yanı, bir çatıya, yaslandı.
Çok seneler geçti, ses yok söğütten,
Delicesine, sevdiği, yiğitten.
…
Beyhude bekledi, söğüt yıllarca,
Dönmedi yurduna, sevdiği gonca.
Nice sonra, yaşlı söğüt, kesilmiş,
Tabut olarak camiye asılmış,

Cemaatin omuzlarında çıkarken,
Çatıdan, selvi kavak gördü birden.
Feryatla seslendi, eski aşkına,
Sesi ulaşmadı, döndü şaşkına.

Ağlar, gözyaşı yok, kurumuş beden,
Su istedi komşusu kiremitten.
Suyu sürdü, kuruyan, gözlerine,
Cemaatin gözyaşı, iner dizlerine

Söğüt, habersiz, sessiz uzaklaşır,
Kavakla cemaat, durmaz ağlaşır.
Çağlayan bir seldi, gözlerde yaşlar,
Ebedi sürecek, ayrılık başlar.
…
Ben bu söğüttüm, sen, o selvi kavak,
Koynumda karım, kalbim çırılçıplak.
Ağla ey gözlerim, aşkıma ağla,
Kesişmez bir daha, ömrüm o çağla.

Hüseyin Celep – (Ankara–2006)