Soğudum Şiiri - Mehmet Ali Demirel

Soğudum,
içimde biriken ne varsa,
adını anmaya kıyamadığım yaralardan,
bir damla yaş gibi süzüldü hepsi,
usulca çekildi kalbimden.

Ormanına hazan düşmüş
ağaç kurur gibi soğudum,
yapraklarım tek tek döküldü sessizliğe,
bahar boyu sakladığım umutlar,
bir kış karanlığında kayboldu gitti elimden.

Sesin bir rüzgar gibi uğradı,
geçti geçti, ama artık ne izi var ne sesi,
dilimde tükenmiş cümleler,
ve gözlerimde, bitmeyen o geceler.

Bilmiyorsun belki,
ama gönlümde senin açtığın boşlukta
yalnızlığın yankısı hâlâ var şimdi;
kalbim öyle soğudu ki senden,
buz tutmuş bir nehir gibi akmaz artık eskisi gibi.

Soğudum...
ne aşkına yanar oldu içim,
ne hatıraların ısıtır oldu ellerimi,
birer yıldız gibi söndüler gözlerimde.

Şimdi,
bir veda şiiri yazsa da ruhum,
ses etme,
bırak da, soğusun her kelime.
Çünkü ben her şeyden soğudum.

Memoçilo