Sofum Şiiri - Kaan Denizmen

Kimsenin beni anladığı yok sofum.
Hoş, seni de anlayan olmamış hiç.
Al, götür beni buralardan sofum.
Varsın, kimse bizi anlamasın hiç.
Biz en iyisi birbirimizi anlamayalım.
Sen anlat, ben anlatayım, anlaşamayalım.

Sen bana bir Bektaşî türküsü okursun,
Çıkar gelirim dağlardan sana her gün.
Kör olasıya değin bir kilim dokursun,
O kilimde anlatırsın her demini ömrünün.

Sofum, ne çok yoruldum, bilemezsin, inan.
Hoş, sen zaten inançlısındır, beni de inandır.
Bilmem ki inandığına inanarak geçer mi zaman?
Haklısın sofum, şirkin asıl memleketi imandır.

Sofum "mürşidim" de ki
Olayım dergâhına müridin.
Fenafillah dediğin ne ki?
Sevdası var her yiğidin.

Sohbetlerle ömür mü geçer sofum,
Al, geceni parlatsın bir kadeh şarap.
Bu gece sarhoşuz, affet bizi ya Rab!

Aman diyeyim sofum, kızma bana.
Ha sarhoş olmuşsun, ha bulmuşsun huşu.
Bir ayyaş, bir dervişi al yan yana.
İkisi de hoştur, çıkamazlar bir yokuşu.

Kilime vurur bir huzmesi mehtabın,
Sofum yanlış anlama ama sen hiç mi
Kanmadın bir çift sözüne bir afitabın?

Peki sofum, doğrusu bizi anlamaz kimse.
Ama işte sen ve ben birer "kimse" değiliz.
Kimse bile olamadık her ne hikmetse.
Zaten biz de birbirimizi anlamış değiliz.