Sofu II Şiiri - Mehmet Şükrü Kaplan

ardımda saf tutar soluksuz kalmış yaban arıları
kutsallığım bedevi akşamların serinliğinden kalıt
hiçbir çiçeği koklamadım ihanet olur diye gençliğime

hiçbir çiçeği koklamadım ihanet olur diye gençliğime
ıslak dudaklı bir alev üstümdeki paltolu ruh*
göz çukurum kan içinde. yılların soğukluğu
yüzümdeki çiğdem yüklü hüzün

ben mi lanetliyim
yoksa kurduğum düşün laneti mi geçmiş bana
alınyazısını alaya alan bir gezginim
toprak gökyüzüne çivilenir
gölge boyum her uzadığında

-atlarım kırçıl atlarım yelelerinde erken düşen karların izi
boyunca uzanmış hantal düşlerine-

tufan kendi yüreğini satmasıdır insanın
gözyaşını kurutmasıdır kendi yüzünde
ne tufanlar yaşadım göçerken bir kentten diğer kente

okunmuş suydum bir vakitler hamam taşlarını çürüten
çarmıha gerili kadınlar tırmalardı kalçalarını
omuzlarından göbeklerine usulca kayarken

ey sökük kirpiklerimin aleviyle yanan gök- yüzü-
dönüştür gölgeme havlayan köpek sürüsünü taşa
duyumsamak istiyorum karnımdaki çocuğun uykusunu
yaşamın tadı tuzla yoğrulurken ekmek teknesinde

ölüm tek gözlü bir karıncanın kendini gizlemesidir
incir kabuğuna/azık torbasına saplamasıdır kıskaçlarını
ne ölümler yaşadım bir bedenden diğerine göçerken

(ocak 2004-silifke)