Soft Bir Işık Şiiri - Canberk Kurt

Anne, haylaz çocuğunu alkışladı,
yüzünde mahsun bir gülümsemeyle.

havaya bir kaç kuş attılar.

ben,
her birinin rahmimden çıkmış olmasının verdiği utançla asfalta tükürüyordum,

ağzımdan çıkan kelimeleri,
her bir harfi sikmek için sıraya girmiş otuzlu yaşlardaki soysuzlara gülümsüyordum.

yerin yedi kat altından selamladım güney amerikada bıraktığım dostlarımı.

elimi yüzümü yıkadım babamın yeni kestiği oğlak sürülerinin kanlarıyla.
boynuma doladım işkembelerini,

canım sıkılınca veletlere verdim oyuncak yapsınlar diye.

onları da ben doğurdum,
orospu çocukları.

anlımın tam ortasına yuva yapmış güveleri tırnaklarıma doldurdum.

bir bastırsam parmaklarımı sert bir kayaya,
kainatı yok edecektim.

bunun huzuruyla emir verdim polislere, her bir kolluk kuvvetlerine.

m a s t ü r b a s y o n a r t ı k s e r b e s t.

bacaklarımdan astım kendimi,
kafam aşağıda.

son bir defa gülümsedim.