Sofra Şiiri - Gökhan İzmirli

Dün bir bugün iki, ne tez alıştın yemeye?
Vardı da kalmadı mı vicdan merhamet serde?

Ye ye sonu yok nereye kadar efendiler?
Hiç mi bir şey hatırlatmaz o nasırlı eller.

Hoca bile yedirmedi siz kadar kürküne,
Rahmet okuttunuz gelen geçenin tümüne.

Burda hesap masada ödenir efendiler!
Mahşere kalırsa,yetmez mizanda kefeler.

Yetim aç, öksüz perişan her bir geçen günde,
Seninse kalan arkanda, yediğin önünde.

Ocakta yangın var, su nerede efendiler!
Söndürmek için yoksa hortum mu vermediler?

Boğazından bir lokma geçen zaten şükründe,
Aman, uzanma o lokmaya otur yerinde.

Dur dedik, doymadınız mı daha efendiler!
Kalkamadan bu sofradan, kimler geçti kimler?

Yetim hakkı takılır boğazın düğümünde,
İtiraz etme, yediğine hesap gelince.

Bu malın sahibi yok sanmayın efendiler!
Sahipleri elbet ha geldi, ha gelecekler.

Onu ye, bunu ye, onu da ye hepsini ye,
Lakin bil, değil mide, almaz olsa işkembe!

Sofrada artık kalmaz, günahtır efendiler!
Kırıntı bile kalsa, yemeyene söverler.

Oturdun mu sofraya, gerek yok fazla söze,
Astarı da al, yoksa yazık olur o yüze.

Daha geride adam var destur efendiler!
Hep yemek olmaz, arada bir de nefes ister.

Mutfakta göremedik amma, yemekte en önde,
Sanırsın kıtlık çekmiş, on belki onbeş sene.

Üstünde bir don kaldı garibin, efendiler.
Kusura bakmayın artık, onu da vermezler!