Şoför Bey Ve Yolcular

Evimin camında seni düşlerken,
Yürüyen kalabalıkta gözlerin var mı arardım?
Yağmur yağdığı vakit.
Bahçeye çıkıp yağmur tanelerine seni sorardım,
Beklediğim ilk durakta.
Rüzgâr fısıldardı yokluğunu bana.
Bense yalnız bir adamdım.
Ellerin var mı?
Sokak sokak arardım.
Yoktun ama bugün sokaklarda.
Geç kalmıştın.
Halbuki hep bir durak kadar yakındın,
Kalbimdeki istasyona.

Bugünse otobüs durağında beklerken,
Şoföre bakıp sordum.
Bindi mi benden önce otobüse bir kadın?
Tarif edeyim sizlere.
Siyah saçlarını süzerdi denizdeki dalgalar adedince.
Öylesine gürdü ki!
Bir rıhtıma yakın,
Kokusunu getirirdi martıların.
Sesi vardı, değerdi kulağın içine…
Yerleşirdi ev edinircesine.
Unutamazdın!
Bindi mi böyle bir kadın?
Dudakları kirazdan asil bir kızıla soyar,
Teni beyaza yakın bir kuş kanadını anardı.
Bir kaldırımda yürürken görsen,
Yolunu kaybetmiş bir cennet hurisi sanırdın.
Söyle şoför bey!
Bindi mi böyle bir kadın?

Gülüşünü anlatmadım,
Bal peteğinden sesine karışan.
Bir tebessümü vardı aşığını anlatan.
Gördünüz mü yolcular?
Beni hatırlatan bir gülüş.
Kadınımın pembe çehresinde parlayan!
Gelseydi yanıma,
Gözlerimin içine içine baksa,
Ayı, güneşi, yıldızları getirsem ayağına.
Sarılsak!
Ellerimizden hüzünleri,
Kalbimizden kırıkları döksek toprağa.
Gözlerimizden özlemleri koparsak.
Dal budak, eksek sevmeyi kalplerimize.
Aşkın anlamını sarılınca anlasak.
Sanki zaman bu sefer duracak!

Ama kalp kaç defa sorar ki sevgilisini?
Kaç gündüz kaç bahar arar?
Yalnızlığı, günler eksildikçe kaç defa sayar?
Ama kalp seni ister.
Ve yanındaki yalnızlığını…
Kalbe bir duvar gibi örer aşkı.
Ezer geçer birer birer ihtiraslarını.
Avuç içlerinde hissedersin acıyı.
Sonra, ruhunda bilenir bir yankı.
Sarı beyaz bir parıltı düşer gözlerinden.
Damla damla yağar toprağa gözyaşın.
Söyle şoför bey bindi mi o kadın?
Bindi mi aşığım?
Ben umudumu bu son durakta sakladım.
Günün son otobüsünde aradım.
Söyle bindi mi otobüse bir kadın?
Binmediyse öğrenirim nedenini,
Gözlerimdeki ayrılığın…